Elegie są dla tych, którzy lubią czytanie zmysłowe, pełne obrazów i dźwięków. Dla miłośników klasyki, którzy tęsknią za melodią poezji. Dla czytelników, którzy nigdy nie zwątpili w sens pytania o sens życia i pozwalają się zranić pragnieniem prawdziwego piękna.
— Zofia Anuszkiewicz, tłumaczka literatury włoskiej
Książka Renata Gabrielego Elegie poszukiwacza muszli. Elegie del cercatore di conchiglie, wydana w 2019 roku przez wydawnictwo Austeria z przedmową Jarosława Mikołajewskiego, zawiera trzy utwory napisane w tonie elegijno-narracyjnym, poruszające się w rytmie pieśni poprzez serię obrazów. Elegia o poszukiwaczu muszli to poemat o podróży do wnętrza: zapis doświadczenia poety, z którego wyłaniają się ogólne refleksje o człowieczeństwie. Elegia o tajemniczym ogrodzie mówi o zejściu do piekieł; jest rozmową z larami, rodzinnymi bóstwami poety, próbą nadania sensu życiom zmarłych. Elegia o starym ciele to medytacja w poszukiwaniu istoty pewnego życia, które objawia się w bezbronnej cielesności jako stworzenie.
W nagraniu wideo Lucia Pascale czyta fragmenty wierszy “Elegia o starym ciele” i “Elegia o tajemniczym ogrodzie”.
W nagraniu audio Zofia Anuszkiewicz opowiada o wymagającej poezji Renata Gabrielego i jej wyrafinowanej symbolice, osadzając ją w kontekście klasycznego europejskiego kanonu.
Fragment wiersza Elegia o poszukiwaczu muszli Renata Gabrielego…
luogo del viaggiatore
Aspettando il mio treno notturno
percepivo il deserto
di nebbia
trapelare oltre l’ultimo scambio
dove l’occhio fosforico splendeva.
L’acuta tenaglia della memoria
mi doleva inaudita nel cuore
ma io non volevo soffrire
e volgevo lo sguardo alla luna
la donna esausta dei convegni.
Non c’era intorno nel buiore
anima di vivente
ma io potevo sentire
come in brani di sonno
turbato
quei passi trepestanti
della invisibile folla
che s’addensava all’uscita
impedita a varcare la soglia.
L’angelo della mestizia
sedeva in disparte
fra mozzi di colonne
monodiando un canto stellato
un canto del mondo inferale.
Si faceva angusto lo spazio
come casa di bombole
stregata
insidioso
come la tromba d’un fonografo
trapassato
da spade.
…w przekładzie Zofii Anuszkiewicz i Lucii Pascale
miejsce podróżnego
Czekając na swój nocny pociąg
widziałem jak pustynia
mgły
przecieka za ostatnią zwrotnicę
gdzie fosforowe świeciło oko.
Ostre obcęgi pamięci
okrutnie raniły mi serce
ale ja nie chciałem cierpieć
i wzrok zwracałem do księżyca
jak do kobiety wyczerpanej spotkaniami.
Nie było wokół w pomroce
ani żywej duszy
lecz ja mogłem usłyszeć
jak w strzępach snu
zakłóconego
te stukocące kroki
niewidzialnego tłumu
co tłoczył się u wyjścia
nie mogąc przekroczyć progu.
Anioł smętku
siedział na uboczu
wśród kikutów kolumn
zawodząc gwiaździstą pieśń
pieśń świata podziemnego.
Ciasna stawała się przestrzeń
jak dom lalek
zaklęty
podstępna
jak tuba fonografu
przeszytego
mieczami.
O tłumaczce
Zofia Anuszkiewicz (ur. w 1986 r.) – tłumaczka z języka włoskiego, którego zapragnęła się nauczyć jako piętnastolatka po obejrzeniu Ojca chrzestnego. Tłumaczyć zawodowo postanowiła po swoim pierwszym w życiu tłumaczeniu konsekutywnym w 2007 r. Przekładała ks. Luigiego Giussaniego i Juliana Carrona, Renata Gabrielego, Edoardo Nesi, Diego Zandela i innych. Laureatka – wraz z Lucią Pascale – Nagrody Literackiej im. Leopolda Staffa za przekład poetycki. Lubi tłumaczyć też ustnie. Mężatka, mama dwóch synów, mieszka w Józefowie.
Lucia Pascale (ur. w 1979 r. we Włoszech) – tłumaczka z włoskiego i na włoski. Ukończyła polonistykę i rusycystykę na Uniwersytecie „L’Orientale” w Neapolu. Obroniła doktorat na Wydziale Lingwistyki Stosowanej Uniwersytetu Warszawskiego na podstawie rozprawy o Pamiętniku z powstania warszawskiego Mirona Białoszewskiego. Współpracuje z sekcją włoską Instytutu Komunikacji Specjalistycznej i Interkulturowej (WLS, UW). Jest tłumaczką pisemną, przeważnie z języka polskiego na włoski. Redaktorka i korektorka tekstów w języku włoskim. Ma również doświadczenie aktorskie. Występowała m.in. w sztuce Rio Marka Kochana, którą jednocześnie przetłumaczyła. Mieszka w Warszawie.
